Warm hè

Met anderhalf uur vertraging kwam de 747 in Paramaribo aan. De vlucht was rustig het was niet druk in de comfortklasse. Een  kleine luxe die wij ons moesten permitteren.
De vlucht van 8,5 uur werd met film kijken doorgebracht. Gelukkig heeft iedereen zijn eigen schermpje, want de smaken van Erwin en Brigitte wijken af van die van mij.
De taxi stond klaar in Zanderij. Brigitte kreeg van de chauffeur een flesje water. Wij niet, want er stond maar één naam op zijn briefje. Een korte stop onderweg leverde nog 2 flesjes op.
Dat water was geen overbodige luxe. Het is flink warm in Suriname. Het zal wel wennen, maar nu kwam het heftig over.
Het duurde nog anderhalf uur voordat we in Paramaribo waren. De weg voerde langs woningen en allerlei bedrijfjes. De woningen varieerden van houten bouwval tot fraaie stenen bouwwerken.
Opvallend is grote invloed van Chinezen bij de bedrijven langs deze route. Niet alleen bij kleine en grote supermarkten zijn Chinezen prominent aanwezig, maar ook de handel in bouwmaterialen lijkt sterk door Chinezen beheerst te worden.

Ons hotel staat in de Keizerstraat, een straat typerend voor Paramaribo. Huizen met een stenen beneden verdieping en een houten opbouw. Dat hout heeft bij de meeste huizen ernstig achterstallig onderhoud. Soms kijk je er gewoon door heen. Gelukkig is ons hotel aangenaam modern en goed onderhouden. We zijn daar rond half 7. Erik woont op loopafstand en komt naar ons toe. Dan blijkt dat het hotel oplet, want we worden gebeld dat we bezoek hebben.
Het was fijn hem weer te zien na 6 weken.
Erik heeft inmiddels uitgebreide ervaring met eetgelegenheden en neemt ons mee naar Dim Sum #1. Daar besteld hij allerlei heerlijke Chinese hapjes en een djogo Parbo bier. Djogo zal wel van het Engelse jug afstammen, want het is een literfles. Het Parbo logo lijkt opvallend op dat van Amstel. Dat schijnt ook de oprichter van het bedrijf.
Terug in het hotel gaan we een onrustige nacht tegemoet. Jet lag noemen ze dat.