Wandelen naar de waterkant

Vrijdag lopen we naar de oever van de Suriname rivier, ofwel de Waterkant. Eerst een afspraak bij de lokale vertegenwoordiging van het reisbureau, een sympathieke dame genaamd Cathrin. Zij nam het programma met ons door en vertelde nog wat wetenswaardigheden over Suriname. We moeten daar nog eens terug voor aardige snuisterijen en houtsnijwerk. Tegenover haar kantoortje is een coffeeshop. In tegenstelling tot in Nederland schenken ze hier koffie, helaas van matige kwaliteit. Op veel plaatsen in Suriname wordt oploskoffie gebruikt. We zijn gelukkig een paar plaatsen tegen gekomen waar goede koffie geschonken wordt.
Via postkantoor om geld te wisselen liepen we naar de waterkant. Rechtsaf leidde naar de centrale markt, waar een kleurrijk aanbod is van alles wat eetbaar is. Bijzonder was dat de vis niet gekoeld werd. Het zal dan wel zeer vers zijn, want ik heb niet gehoord dat Surinamers last hebben van voedselvergiftiging. De omgeving van de overdekte markt is een chaotische mengeling van Surinaamse huisvrouwen, druk pratende of schreeuwende mannen zonder duidelijke reden voor hun aanwezigheid daar, krakende bussen en een enkele toerist. Brigitte voelde zich niet op haar gemak en had het idee in een slechte omgeving terecht gekomen te zijn.
Terug de andere kant op van de Waterkant voerde naar fort Zeelandia. Vlak daarvoor kwamen we langs eethuis Gadri. We begonnen met een drankje, nog twijfelend of we de lunch in het bij Zeeland gelegen Baka Foto zouden gebruiken. Ik had een donkerbruin vermoeden dat Erik daar graag mee naartoe zou willen, dus bleven we in Gadri. Daar bleken we voor een schappelijke prijs een prima maaltijd te kunnen krijgen.
Een bezoek aan het fort staat voor zondag op het programma, dus we liepen door het park erom heen, waar nog prima gerestaureerde houten huizen stonden. Langs de plantentuin met presidentieel paleis liepen we via de kathedraal terug naar het hotel. Erik had voor de avond een Indisch restaurant Sarinah bedacht. Dat was niet slecht, maar meer Chinees-Indisch dan het echte Indisch waar ik stilletjes op gehoopt had.
Zaterdag hadden we een relaxdag gepland. Brigitte had in gedachten om te gaan badderen in de Colakreek. Omdat Erik dacht dat je van te voren een huisje had moeten boeken besloten we naar het zwembad van het Torica hotel te gaan. Daar kan je als passant ook van gebruik maken.
Onderweg naar Torica dronken we eerst een koffie bij Zus en Zo, een aardig cafeetje tegenover de ingang van de Palmentuin. De koffie was prima. Het terras werd ook gebruikt door studenten die met hun laptop de Wi-Fi gebruikten.
Via de fraaie Palmentuin liepen we langs het monument voor de Hindoestaanse immigratie naar Torica.
Daar bleek een stevig prijskaartje aan het zwemmen te hangen. Toen bleek dat je daarvoor ook een lunch kreeg, viel het allemaal mee.
Een prachtig zwembad en een ober die drank rondbrengt, wat wil je nog meer. Met de strawberry daiquiri hadden we herinneringen aan Aruba.
Tijdens de lunch een plensbui en ook later op de dag werd het zonnen onderbroken. Tijdens onweer werd het zwembad ontruimt. We lagen gelukkig onder een grote parasol zodat we niet al te heet werden en tijdens de buien droog konden blijven.

Met de taxi terug naar het hotel, waar we nog een spelletje canasta konden spelen op het dakterras. Erik had inmiddels een vast groepje taxichauffeurs opgebouwd, waaronder ene Petje. Dat was alleen wegens zijn hoofddeksel. Eén van hen bracht ons savonds naar restaurant Souposo, waar ze o.a. heerlijke soepen serveerden, pinda, sweet potato met kip en zout vlees.
Taxi's zijn goedkoop, ze brengen je voor 2-5€ de stad rond.
Deze nacht was al veel beter, jet lag is voorbij. Brigitte lijdt nu een beetje onder de muggenbeten. Ik heb er gelukkig weinig last van, maar Brigitte pakken ze altijd al. Deze zijn heel gemeen, je ziet en hoort ze niet. Ze zijn heel klein.