Maandag en dinsdag op tournee naar her westen van Suriname. We bleken de enige groep en werden opgehaald door een Javaanse dame die ons tot halverwege zou rijden. Daarna zou haar
man het overnemen en zij reed dan terug met andere gasten. Zij vertelde graag over de omgeving, die ons voerde via het dorpje Groningen aan de Saramacca rivier, naar een nog kleiner dorpje Totness. In Groningen stonden monumenten die herinnerden aan de diverse etnische groeperingen die Suriname gevormd hebben. De streek voor Totness was oorspronkelijk bezaaid met suikerplantages. Na de onafhankelijkheid werden de Nederlandse eigenaren niet opgevolgd door Surinamers en de streek, Coronie genaamd, raakte in verval.
De weinige bewoners hebben niet de ambitie om meer te willen dan net te kunnen voorzien in levensbehoeften door een moestuinen en visvangst.
In Totness kregen we een simpele lunch, gemaakt door Franciska, moeder van 2 dochters. Vader rustte uit in een hangmat. Vast een zware arbeid gehad. Later hoorde ik dat de conclusie voorbarig was. Hij is een groot imker. Op de terugweg kocht Brigitte een pot honing.
We stapten over in de auto van Cor, die tot zijn 60e piloot was geweest op sproeier en zaaivliegtuigen. Ook hij zat vol wetenswaardigheden over zijn nieuwe land. Hij was in Bergen geboren. In de streek tot aan Nickerie zijn veel moerassen. Op enkele plaatsen wordt door de staats oliemaatschappij geïnvesteerd in het inpolderen van het moeras om geschikt te maken voor teelt van suikerriet voor bio-ethanol productie.
Volgens zijn zeggen is dit een van de weinige projecten met een lange termijn doel. De huidige regering heeft voornamelijk het korte termijn doel met de winsten uit bodemschatten de staatskas en de zakken van Bouterse te spekken.
Cor nam ons mee tussen de rijstvelden van het Nickerie district. Pas sinds de jaren 50 wordt daar rijst verbouwd. In tegenstelling tot de terras bouw in Indonesië liggen de rijstvelden hier allemaal op het zelfde niveau. Het water niveau wordt met een kanalen systeem geregeld. Tijdens het inzaaien met vliegtuigen wordt het voorgekiemde zaad verstrooid over de velden. Het water voorkomt dat de worteltjes breken. Tijdens de groei wordt het water niveau aangepast, zodat de installaties boven het water uitsteken en onkruid geen kans krijgt.
Nickerie is een rustige plaats waar de meeste mensen bij de rijstteelt betrokken zijn.
Het is in Suriname gewoon mensen op straat aan te spreken als je geïnteresseerd bent in wat ze doen. Dat heeft Cor twee keer gedemonstreerd wat een verhaal van een vissen de vrouw opleverde en het verhaal van een bejaarde hindoestaanse uit Guyana die illegaal in Suriname was en daarom geen AOW kreeg.
'Avonds een eenvoudige Indische maaltijd en vroeg naar bed.
Om kwart voor acht werden we naar de Nickerie rivier gebracht waar gids Maantje ons opwachtte met zijn korjaal. Gedurende 4 uur voeren we door het moerasgebied Bigi Pan. Om dat gebied te bereiken moest de boot over een dam getrokken worden. Dat werd iets vergemakkelijkt door een baan van rollen, maar sjorren aan een boot hadden we niet op gerekend. Uiteindelijk lukte het en we voeren via een km lang kanaal naar een meer, bezaaid met eilandjes van struiken en kleine bomen. Het was een oase voor allerlei vogels. Om een paar te noemen: ijsvogel, slakkenwouw, krabbenbuizerd, rode ibis, reigers, zeearend.
Springvissen deden wat ze moesten doen en willen nog wel eens in de boot belanden. Bij ons gebeurde dat niet.
Ook zagen we kleine kaaimannen, die ons glazig aanstaanden.
De terugweg was de heenweg in omgekeerde volgorde, er is geen andere weg.
Terug in Paramaribo ondanks een tropische bui droog weer in het hotel. Vanavond eten in Baka Foto, wat inderdaad tegen het fort (Zeelandia) is aangebouwd.
man het overnemen en zij reed dan terug met andere gasten. Zij vertelde graag over de omgeving, die ons voerde via het dorpje Groningen aan de Saramacca rivier, naar een nog kleiner dorpje Totness. In Groningen stonden monumenten die herinnerden aan de diverse etnische groeperingen die Suriname gevormd hebben. De streek voor Totness was oorspronkelijk bezaaid met suikerplantages. Na de onafhankelijkheid werden de Nederlandse eigenaren niet opgevolgd door Surinamers en de streek, Coronie genaamd, raakte in verval.
De weinige bewoners hebben niet de ambitie om meer te willen dan net te kunnen voorzien in levensbehoeften door een moestuinen en visvangst.
In Totness kregen we een simpele lunch, gemaakt door Franciska, moeder van 2 dochters. Vader rustte uit in een hangmat. Vast een zware arbeid gehad. Later hoorde ik dat de conclusie voorbarig was. Hij is een groot imker. Op de terugweg kocht Brigitte een pot honing.
We stapten over in de auto van Cor, die tot zijn 60e piloot was geweest op sproeier en zaaivliegtuigen. Ook hij zat vol wetenswaardigheden over zijn nieuwe land. Hij was in Bergen geboren. In de streek tot aan Nickerie zijn veel moerassen. Op enkele plaatsen wordt door de staats oliemaatschappij geïnvesteerd in het inpolderen van het moeras om geschikt te maken voor teelt van suikerriet voor bio-ethanol productie.
Volgens zijn zeggen is dit een van de weinige projecten met een lange termijn doel. De huidige regering heeft voornamelijk het korte termijn doel met de winsten uit bodemschatten de staatskas en de zakken van Bouterse te spekken.
Cor nam ons mee tussen de rijstvelden van het Nickerie district. Pas sinds de jaren 50 wordt daar rijst verbouwd. In tegenstelling tot de terras bouw in Indonesië liggen de rijstvelden hier allemaal op het zelfde niveau. Het water niveau wordt met een kanalen systeem geregeld. Tijdens het inzaaien met vliegtuigen wordt het voorgekiemde zaad verstrooid over de velden. Het water voorkomt dat de worteltjes breken. Tijdens de groei wordt het water niveau aangepast, zodat de installaties boven het water uitsteken en onkruid geen kans krijgt.
Nickerie is een rustige plaats waar de meeste mensen bij de rijstteelt betrokken zijn.
Het is in Suriname gewoon mensen op straat aan te spreken als je geïnteresseerd bent in wat ze doen. Dat heeft Cor twee keer gedemonstreerd wat een verhaal van een vissen de vrouw opleverde en het verhaal van een bejaarde hindoestaanse uit Guyana die illegaal in Suriname was en daarom geen AOW kreeg.
'Avonds een eenvoudige Indische maaltijd en vroeg naar bed.
Om kwart voor acht werden we naar de Nickerie rivier gebracht waar gids Maantje ons opwachtte met zijn korjaal. Gedurende 4 uur voeren we door het moerasgebied Bigi Pan. Om dat gebied te bereiken moest de boot over een dam getrokken worden. Dat werd iets vergemakkelijkt door een baan van rollen, maar sjorren aan een boot hadden we niet op gerekend. Uiteindelijk lukte het en we voeren via een km lang kanaal naar een meer, bezaaid met eilandjes van struiken en kleine bomen. Het was een oase voor allerlei vogels. Om een paar te noemen: ijsvogel, slakkenwouw, krabbenbuizerd, rode ibis, reigers, zeearend.
Springvissen deden wat ze moesten doen en willen nog wel eens in de boot belanden. Bij ons gebeurde dat niet.
Ook zagen we kleine kaaimannen, die ons glazig aanstaanden.
De terugweg was de heenweg in omgekeerde volgorde, er is geen andere weg.
Terug in Paramaribo ondanks een tropische bui droog weer in het hotel. Vanavond eten in Baka Foto, wat inderdaad tegen het fort (Zeelandia) is aangebouwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten